از آسمانم ماتم ببارد

هراس بی تو ماندنم ادامه دارد

نمی نویسم ترانه بی تو

چگونه پرکشد خیال واژه بی تو

به لب رسیده جان کجایی

کجایی ، که برده طاقتم جدایی

باران تویی به خاک من بزن

بازآ ببین که بی مه تو من

هوای پر زدن ندارم

باران تویی به خاک من بزن

بازآ ببین که در ره تو من

نفس بریده در گذارم

مگر ندانی چو از تو دورم

بیراه ای خموش و تار، بی عبورم

نمی توانم دگر برویم

که من اسیر این خزان تو به تو یم

به لب رسیده جان کجایی

کجایی ، رهی نمانده تا رهایی

باران تویی به خاک من بزن

بازآ ببین که بی مه تو من

هوای پر زدن ندارم

باران تویی به خاک من بزن

بازآ ببین که در ره تو من

نفس بریده در گذارم

احسان حائری

تنها ؛ تویی تو ...

 که می تپی به نبض این رهایی

                        تو فارغ از وفور سایه هایی

باز آ

که جز تو ،

جهان من حقیقتی ندارد

            تو می روی که ابر غم ببارد

به سمت ماندنت راهی نمی شوی چرا

            گاهی ستاره هدیه کن به مشت پوچ شب ها

شمرده تر بگو با من حروف رفتنت

                        تا من بگیرم از دلت همه بهانه ها را

آشوبم ، آرامشم تویی

به هر ترانه ای سر می کشم تویی

                        سحر اضافه کن به فهم آسمانم

آشوبم ، آرامشم تویی

به هر ترانه ای سر می کشم تویی

                        بیا که بی تو من غم دو صد خزانم

بگذار بگویم

 که از سراب این و آن بریدم

                        من از عطش ترانه آفریدم

به سمت ماندنت راهی نمی شوی چرا

            گاهی ستاره هدیه کن به مشت پوچ شب ها

شمرده تر بگو با من حروف رفتنت

                        تا من بگیرم از دلت همه بهانه ها را

آشوبم ، آرامشم تویی

به هر ترانه ای سر می کشم تویی

                        سحر اضافه کن به فهم آسمانم

آشوبم ، آرامشم تویی

به هر ترانه ای سر می کشم تویی

                        بیا که بی تو من غم دو صد خزانم

احسان حائری

هوا آن سوی چشمانم بارانیست

سکوتم تحفه رنجی پنهانیست

به شب آغشته می ماند خورشیدم

فراز تپه ای ماهی پیدا نیست

صدایی از درون با من می گوید

شروع فصل بی رحم تنهاییست

پر می زند بر بامم سیاه کلاغ و شب

به ویرانه ها می مانم خانه بی چراغ و تب

می سوزدم می کوبد به در دست سرد باد

جز رفتنت تصویری نمی آورم به یاد

هوا آن سوی چشمانم بارانیست

سکوتم تحفه رنجی پنهانیست

هوا رو پنجه می سایم می بینی

نفس اطراف دستانم پیدا نیست

صدایی از درون با من می گوید

شروع فصل بی رحم تنهاییست

پر می زند بر بامم سیاه کلاغ و شب

به ویرانه ها می مانم خانه بی چراغ و تب

می سوزدم می کوبد به در دست سرد باد

جز رفتنت تصویری نمی آوردم به یاد

احسان حائری